Zero

Op uitnodiging van het EU parlementslid Guillietto Chiessa werd dinsdagavond in het Europarlement de nieuwe film Zero vertoond over de vele "onmogelijkheden bij de aanslagen op 9/11/01 in de VS." Alleen hadden de makers zich die première van Zero ongetwijfeld anders voorgesteld, want slechts zes Europarlementariërs en twee journalisten waren komen opdagen. Wie wil weten hoe leeg het er was hoeft alleen maar deze foto te bekijken.

Bij de complotters natuurlijk weer zure opmerkingen over het niet willen oppakken van echte problemen en de meanstream media, maar de wegblijvers hadden gelijk: het was een bespottelijke vertoning.

Zo verklaarde Chiessa dat hij geen Italiaanse distributeur voor de documentaire had kunnen vinden (drie keer raden waarom), en uiteindelijk zijn heil heeft gezocht bij Tim Sparke, de Britse producer van Loose Change Final Cut. Op de vraag wat de Japanse politicus Fujita bij de presentatie deed, antwoordde deze: "Ik heb Loose Change gezien en het boek van David Ray Griffin gelezen en zie ik geen reden om aan de inhoud daarvan te twijfelen." Waarna de eveneens aanwezige 9/11 dominee Griffin natuurlijk nog eens benadrukte dat "Many people simply are misinformed and kept misinformed by the government and the mainstream media."

Oef! Laat Griffin zelf nu ongeveer de beroerdste feitenchecker van de 9/11 beweging zijn. Screw Loose Change heeft de meeste vergissingen en denkfouten van de Amerikaan al eens de revue laten passeren, maar nog altijd denkt Griffin - getuige een recente lezing - dat Marvin Bush iets met de beveiliging van het WTC te maken had.

Ook zijn jongste 'wapenfeit' bleef in Brussel niet onbesproken: "Ted Olsen at the time claimed he had been called by his wife twice on 9/11, thus establishing the fact that American Airlines 77 was in fact hijacked by men with Middle Eastern looks. First he claimed it was a cell phone call. Later he changed his story to seatback phone. But when a German journalist got Boeing to confirm that on this type of flight there were no seatback phones, Olsen changed his story back to call phone. Now, you might think ‘oh, so he got it right the first time’, but… At the Moussaoui trial an FBI-report showed that there was never any connection between Barbara Olsen and her husband. No cell phone calls were ever made from that flight"

En ook dit verhaal klopt natuurlijk van geen kant, zoals Screw Loose Change wederom heeft aangetoond. Er waren wel degelijk boordtelefoons aan boord van de gekaapte vliegtuigen en het verklaart waarom door de FBI een gesprek tussen de Olsens van nul seconden wordt aangegeven. Meerdere passagiers wisten via boordtelefoons (die je normaal met een credit card activeert) operators en familie te bereiken via een gratis collect call. Zonder tikken dus.